اوایل که پدر و مادر شده بودیم، دوستی به همسرم، مارتا، گفت: «خیلی خوب است که همسر آدم پزشک اطفال باشد، چون همه چیز را درباره نوزادان می‌داند.» مارتا پاسخ زیرکانه‌ای داد: «البته، او نحوه مواظبت از نوزادان بیمار را می‌داند.»

حق با او بود: من در زمینه درمان بیماری‌های جسمانی تخصص داشتم، اما در ارتقای سلامت روحی نوزاد تجربه چندانی نداشتم. بنابراین مطبم را تبدیل به یک نوع آزمایشگاه تجربی کردم و به تماشای والدینی که ظاهراً بیشتر از بقیه از حضور کودکشان لذت می‌بردند - باید اعتراف کنم که خودم هم همین طور –پرداختم. بعد از ۱۰ سال مشاهده، به مفهوم تربیت عاطفی (attachment parenting) دست یافتم. تربیت عاطفی روش تربیت فرزند با تماس و پاسخ دهی زیاد است، که من معتقدم بهترین نتایج را هم برای شما و هم برای کودکتان به ارمغان می‌آورد. فرض کنید شما و نوزادتان در جزیره‌ای متروک قرار دارید – بدون راهنمایی کتاب‌هایی برای نوزادان، پزشکان اطفال یا مادر شوهرتان – و فقط غریزه ابتدایی مادریتان شما را هدایت می‌کند، دراین صورت به نظر من تربیت عاطفی چیزی است که به طور غریزی انجام خواهید داد.

تربیت عاطفی در واقع مفهوم ساده‌ای است: با خلق یک رابطه عاشقانه و پیوند یافته بر اساس پی بردن به نیاز کودکتان و پاسخ دادن به آن‌ها – من آن را برداشت از نگاه نوزاد می‌نامم— می‌توانید کودکی با اعتماد به نفس و با محبت تربیت کنید که برای تبدیل شدن به انسانی دارای اعتماد به نفس و احساس همدردی در بزرگ سالی صاحب بنیان محکمی است. برای کمک به والدین در توجه کردن به غریزه‌شان و گنجاندن تربیت عاطفی در زندگی روزانه‌شان، ۷ ابزار عاطفی خلق کرده ام و نام آن را تربیت عاطفی گذاشته‌ام.

1. چند هفته اول زندگی کودکتان به فراهم نمودن زمینه ایجاد رابطه میان شما کمک می‌کند. من به والدین توصیه می‌کنم تا جایی که امکان دارد زمان بیش تری برای تماس پوست به پوست و چشم به چشم صرف کنند- من نام آن را انس گرفتن در زمان تولد می‌نامم. به علاوه در آغوش گرفتن نوزاد تازه واردتان یکی از ارزنده‌ترین پاداش والدین است. اگر مشکلات پزشکی مانع این ارتباط می‌شود، ناامید نشوید. انس گرفتن در هنگام تولد به این معنی نیست که مانند مثل چسب به هم بچسبید؛ بلکه به معنای آغاز یک فر آیند طولانی است. شما به عنوان با ارزش‌ترین عضو تیم پزشکی کودکتان، باز هم می‌توانید از طریق لمس کردن او، صدا و شیرتان، راه‌هایی برای ارتباط بیابید.
2. دادن شیر مادر به تعداد دفعات و زمان ممکن، علاوه بر تامین بهترین شیر طبیعی برای نوزادتان، تمرینی برای خواندن [نیاز‌هایی] کودکتان است. این تماس صمیمانه از طریق آموزش خواندن حالت‌های چهره نوزادتان و درک زبان تن او، انس و الفت میان شما را افزایش می‌دهد، در حالی که همین عمل شیر دهی به کودکتان می‌آموزد که شما منبع محبت و آرامشی هستید که می‌تواند به آن اعتماد کند. اگر مشکل پزشکی یا سبک زندگیتان مانع از دادن شیر خودتان به او می‌شود، می‌توانید زمان شیر دادن با شیشه شیر را به زمان تماس و ارتباط زیاد تبدیل کنید. شیر دهی با شیشه شیر به پدر نیز فرصتی برای انس گرفتن با کودکش به شیوه‌ای محبت آمیز و عاطفی می‌دهد. چه شیر خودتان را به او می‌دهید و چه از شیشه شیر استفاده می‌کنید، زمان شیر دهی را علاوه بر زمان تغذیه او، فرصتی برای بر قراری ارتباط و تماس با یکدیگر بدانید.
3. وقتی والدین جدید برای اولین معاینه نوزادشان به مطب می‌آیند به آن‌ها یک دوره فشرده در لباس پوشاندن به نوزاد می‌دهیم. من دوست دارم این شیوه را روی پدر‌ها نشان بدهم. دیدن اینکه بند مخصوص حمل نوزاد را روی پدر آویزان می‌کنم، نوزاد را آرام درون آن قرار داده و گشت زدن این دو نفر را در مطب تماشا می‌کنم، برای مادران جدید جالب است. نوزاد علاوه بر بهره‌مند شدن از ارتباط جسمانی با هر یک از والدینش، می‌تواند چیز‌های زیادی در آغوش پرستار پر مشغله‌اش بیاموزد: وقتی کودک زاویه دید مادرش را دارد می‌تواند با محیط و مردم پیرامونش هماهنگ شود. همچنین راه دیگری است برای مشارکت دادن پدر در تربیت عاطفی است. مادران جدیدی در این آموزش بوده‌اند که می‌گفتند همین که همسرشان توانست در لباس پوشاندن به کودک مهارت یابد، کودک به او وابسته شد.
4. آکادمی پزشکی اطفال امریکا توصیه می‌کند که نوزادان با مادرشان در یک اتاق روی سطوح مجزا بخوابند تا از فواید وابستگی شبانه بهره‌مند شوند. اگر می‌خواهید نزدیک کودکتان بخوابید، سعی کنید از یک تخت همراه یا گهواره سبدی که محکم کنار تختتان وصل می‌شود، استفاده کنید تا نوزادتان دم دست و در محیط ایمنی قرار گیرد.
5. گریه نوزاد راهی برای بر قراری ارتباط با شماست. به گریه‌هایش گوش کنید و به ارزش «زبان» او ایمان داشته باشید. بچه‌ها به منظور برقراری ارتباط گریه می‌کنند، نه برای به بازی گرفتن شما. بنابراین یادگیری نحوه کد گشایی گریه‌های نوزادتان و دادن پاسخ مناسب (چه از طریق شیر‌دان به او، عوض کردن پوشاک یا فقط لمس کردن او برای آرام کردنش)، به او می‌آموزد در اینکه نیاز‌هایش را درک و آن‌ها را بر آورده می‌کنید، به شما اعتماد کند. با رشد این پیوند و مهارت شما در اینکه قبل از عصبانی شدن او، نیاز‌هایش را پیش بینی کنید، حتی شاهد کمتر شدن گریه‌هایش خواهید بود.
6. مطمئنم که زیر رگبار توصیه دوستان و اقوام خیر خواه‌تان درباره فنون بچه داری قرار گرفته‌اید: «او را به یک ساعت و زمانبندی خاصی عادت بده.» «بگذار گریه کند تا یاد بگیرد تو را دست نیاندازد»، «با این همه توجه کردن به او لوسش می‌کنی». از این نوع تربیت بپرهیزید. قطعاً باید تربیت عاطفی را به تناسب خانواده و سبک زندگیتان تنظیم کنید. به علاوه، توجه به کودک برابر با تسلیم شدن به او نیست (در واقع، شیوه تربیت عاطفی من بر اساس این عقیده است که پاسخ دهی به کودک سرانجام به او در ایجاد ابزار نیاز ها و اعتماد به نفس کمک می‌کند تا به فردی مستقل، مطمئن و با محبت تبدیل شود.) اما در صورت زیاده روی، تربیت فرزند یک موقعیت باخت – باخت خواهد شد. با پیروی کردن از فرمول پیش انگاشته دیگران در تعامل با نوزادتان، اعتماد شما به تواناییتان در خواندن و پاسخ دهی به نیاز‌هایش و نیز اعتماد او به اینکه شما سر نخ‌هایش را می‌خوانید و به آن پی می‌برید، از بین خواهد رفت.
7. وقتی پسرمان متیو (Matthew) نوزاد بود (و گهگاهی نوزادی می شد که نیاز‌های فراوانی داشت)، همسرم گاهی وقت‌ها گله می‌کرد که آن قدر به او نیاز دارد که حتی وقت دوش گرفتن ندارد. این جمله برایتان آشناست. نه؟ من به او یادآوری می‌کردم آنچه که کودک بیش از هر چیز دیگری نیاز دارد، مادری شاد و سر حال است. به یاد داشته باشید مقدار درست یک داروی مناسب، شفا بخش است؛ اما مقدار زیادی آن گاهی اوقات می‌تواند مضر باشد. این مساله درمورد تربیت عاطفی نیز صدق می‌کند. برای همین است که فکر می‌کنم تعادل و محدودیت‌ها این قدر اهمیت دارند. با اشتیاق به توجه بیش از حد به او، خیلی ساده از نیازهای خود و زندگی زناشوییتان غافل می‌شوید. در آغاز فرآیند تربیت عاطفی از مادران جدید می‌پرسم آیا این مساله در شما صدق می‌کند؟ آیا کودکتان به رشد و شکو فایی خود ادامه می‌دهد؟ شما چه طور؟ در غیر این صورت بیایید همه چیز را تعدیل کنیم.

وقتی که از این ابزار برای ارتقای زندگی خانوادگیتان استفاده می‌کنید و آن را تعدیل می‌کنید، نتیجه آن باید یک تعامل دوجانبه باشد. هرچند تربیت عاطفی ممکن است شبیه یک ماراتون فداکاری به نظر برسد، اما موضوع این شیوه فایده رساندن والدین و فرزند به هم دیگر است. هرچه بیشتر نسبت به کودکتان پاسخ دهی داشته باشید، او هم نسبت به شما پاسخ دهی بیشتری خواهد داشت. قبل از اینکه حتی متوجه شوید، اصول تربیت عاطفی طبیعت ثانویه شما خواهد شد و در مسیر خلق یک خانواده خوشبخت و صمیمی قرار خواهید گرفت.